سلامتی هر پسری که ریش داره و  وبهش میگن پاچه بزی و خم به ابرو نمیاره... 

 

سلامتی اونیکه پاتوقش گلزار شهداس نه باشگاه کامبیز بدنساز..

سلامتی کسی که جای پرورش اندام وتزریق بازو... پرورش ایمان وخودسازی میکنه

  

سلامتی پسری که سَرشوخم میکنه تا سنگ فرش خیابونا ،نه رودروی ناموس مردم...

سلامتی هرچی پسره که بلوزاستین بلند میپوشه و شلوار پارچه ای..

 

سلامتی اونی که نه شکیرا میشناسه نه الیزابت تیلور دختر رویاهاشم سلناگومزنیست

سلامتی اون پسری که وقتی تو تاکسی میبینه دوتا خانم نشسته نمی ره وسطشون بشینه

                                      

سلامتی اون پسری که بلده مکبر باشه و نماز اول وقتش حجته

 

  سلامتی اون پسری که تظاهرات وراهپیمایی رفتنش عین نماز اول وقت میمونه براش

سلامتی اون پسری که جای نود، شب زود میخوابه تا صبح نمازش قضا نشه.... 

 سلامتی اون پسری که پیشش، روبروش،کنار دستش تو کلاس با امنیت میشینی و انگار نه انگار

کنارش دختر نشسته... 

سلامتی اون پسری که بعد امتحان نمیره پیش همکلاسی های مونث و به بهانه ی امتحان بگوبخند

راه بندازه 

سلامتی اون پسری که حاضره دخترا بهش بگن مریضو و اون وا نده

سلامتی اقا پسری که وقتی تو ماشینش صدای ضبطش رو بلند میکنه نوای کربلا کربلا میاد...

سلامتی اون پسری که تو یه روز عروسیش مردونگیشو زیر سوال نمیبره...دست به ابروهاش

نمیزنه، آرایش نمیکنه...

(به سلامتی شوهر دخترخالم که طلبه ست و تو روز عروسیش لباس

روحانیت پوشید یه صلوات اختصاصی بفرستید!)

سلامتی اون آقایی که ظهر تو دانشگاه پشت کفشاشو خم میکنه

و آستیناش بالا و آب میچکه...

جوراباشم از جیباش آویزونه

مهم نیست دخترای جفنگ دانشگاه مسخرش کنن

مهم زود رسیدن به حسینیه اس...

سلامتی اون پسری که تو تابستون میره اردوی جهادی نه صفا سیتی با دوست دختراش تو

شمال  

سلامتی هرچی پسر مذهبی...

سلامتی هرچی بچه حزب اللهی....